Iedereen heeft zo zijn voorkeuren voor renners die ze het liefst zien winnen. Er zijn branieschoppers, harde werkers en attractieve renners, grijze muizen en grote meneren met elk hun eigen karakter, en zij kleuren elke dag de koers. De laatste kilometers van de Alpe D’Huez bleek de strijd om ritwinst te gaan tussen Thibaut Pinot en Nairo Quintana, waarbij Pinot aan het langste eind trok. Voor beide renners was er iets te zeggen waarom ze de etappe zouden mogen winnen.
Pinot ervaarde de eerste week als een compleet fiasco, de moraal in de ploeg was gekelderd na het tijdsverlies en het uitvallen van ploeggenoot William Bonnet. Na verschillende aanvallen lukte het de populaire jonge Fransman dan eindelijk om de zo begeerde etappeoverwinning binnen te slepen. Eerder werd hij verrast door Steven Cummings na een indrukwekkende strijd met een andere jonge Fransman; Romain Bardet. Hij werd tweede. Later lukte het hem meerdere malen in een succesvolle ontsnapping mee te zitten, twee maal vierde was daarvan het gevolg. Dat hij zich bewezen heeft als sterke renner is zonder meer een feit, maar die etappezege was het enige wat zijn Tour recht kon doen zetten.
Voor de ‘grootste’ uitdager van Chris Froome waren de eerste twee weken relatief positief verlopen, en in de Alpen zou het allemaal gaan gebeuren. 3 minuten en 10 seconden was de achterstand van de nog steeds jonge Quintana, die een sterke Alejandro Valverde aan zijn zijde had. In de laatste week zou het Movistar duo het vuur aan de schenen leggen van Froome, geel was nog altijd het doel. Het zou moeilijk worden, maar Quintana toonde zich strijdlustig. Op de flanken van de Nederlandse berg wist hij wederom Froome te lossen, maar de achterstand in het klassement op dat moment leek te groot om nog voor geel te gaan. Dan maar alles op de ritzege, moet hij zich op enig moment toch hebben gerealiseerd. Helaas was het niet genoeg, was hij misschien toch maar vanaf de voet gegaan.
Je zou kunnen stellen dat Quintana een van de grootste verliezers is van deze Tour. Twee keer werd hij 2e en één keer 3e in een etappe. Met zijn ploeg werd hij wederom 3e in de ploegentijdrit en voor het algemeen klassement was een extra bergrit misschien genoeg geweest om te voorkomen dat hij ook hier 2e werd. Tot slot van rekening werd Nairo ook 2e in het bergklassement. Maar is dit wel echt verliezen? Tegen bijna 200 andere uitdagers krijgt hij het voor elkaar om 2e te zijn. De kansen om een winnaar te zijn in bergetappe in de Tour zijn dan ook veel kleiner dan om een enkele partij op Roland Garros winnend af te sluiten.
Nadat Lars Boom de Nederlandse wielerfans eindelijk weer eens blij kon maken met een etappezege in de editie van vorig jaar, hoopten vele fans dat het dit jaar weer zou gebeuren. Dichter dan de 4e plaatsen van Tom Dumoulin in de openingstijdrit, en Robert Gesink in de rit daags na de eerste rustdag zijn we niet gekomen. Niets gewonnen, geen podium, geen truien, het mocht allemaal niet zo zijn. De Nederlanders hebben gefaald…
Een gebroken pols, een fractuur in de ellepijp, een gebroken bovenbeen, hartritmestoornissen, het verlies van zijn vader, een levensbedreigende situatie bij zijn pasgeboren kind en vrouw en een opspelende knieblessure. De meeste mensen die het wielrennen een beetje volgen weten dat Gesink een heel ongelukkige periode heeft doorgemaakt de laatste jaren, waarin hij naast alle gebeurtenissen toch zeer veel indrukwekkende resultaten heeft gereden. Zoals Robert boven kwam op de machtige Alpe D’Huez komt hij overal boven. Strijdend tot het bittere gaatje, nooit opgeven en ondanks alles nog altijd zeer positief. Met zijn hoofd wat scheef en afziend als een beest wist hij zijn 6e plek in het algemeen klassement veilig te stellen. Een 6e plaats achter vijf verschillende winnaars van grote rondes, mannen die lang niet zo veel pech hebben gekend en mannen die zonder beenpin rond fietsen. Groot respect heb ik voor de prestatie van deze man, een sportman in hart en nieren die vele kijkers extra heeft laten genieten van de bergetappes in deze Tour.
Niet Froome, niet Greipel, niet Sagan maar Gesink is voor mij de grootste winnaar van de Tour de France 2015!
Gastblog van: Martijn Huting.
