In een groot deel van Italië is het voorlopig zonnig en warm weer. Met name op de eilanden en in zuidelijke regio’s is de neerslagkans minimaal en is het de komende tijd zomers weer. Een bijzonder gegeven wanneer je op televisie de beelden van de Giro d’Italia ziet. De renners rijden de tweede etappe van de ronde in het regenachtige Ierland, waar de wind vrij spel heeft. Renners met regenkleding, sommigen hebben zelfs een lange fietsbroek aan. Zij pedaleren met dicht geknepen ogen langs de fraaie Ierse kuststrook.
Wat het weer betreft rijdt de Canadese klassementsleider Svein Tuft bepaald niet in een roze droom. Dromen doen de bewoners van Eire ook niet. De Ieren doen het vandaag zonder hun landgenoot Daniel Martin, die gisteren tijdens de ploegentijdrit hard ten val kwam. Maarten Tjallinglii voelt zich wel prima. Hij rijdt in een kopgroep van vier man. Hij passeert als eerste de streep op een vierde categorie berg en pakt daarmee de eerste bergpunten van de ronde.
Een soort gelijk geval doet zich ruim dertig kilometer voor het einde voor. Zo vergaart onze landgenoot voldoende punten om morgen in het blauw van start te gaan. Opnieuw een mooi resultaat voor de Belkin-man. De laatste Nederlander in de blauwe trui was de Thorwald Veneberg in 2005. Op de streep van het laatste bergje is de achterstand teruggelopen tot ruim een minuut. De regen is inmiddels boven de oceaan gaan hangen. De jasjes gaan weer uit. Een ieder lijkt zich op te maken voor een snelle eindfase. Je wint tenslotte niet zo vaak een Giro-etappe in Belfast. Acht kilometer voor het einde demarreert tjallingii uit de kopgroep. Hij houdt lang stand… maar niet lang genoeg.
Een paar kilometer voor het einde is het toch weer één groot peloton, waarin de verschillende treintjes hun sprinter in positie brengen. De snelste trein gaat als een Giant, zodat Kittel heel erg goed in positie komt. Hij wint dan ook, ruim voor Bouhanni, Nizzolo en de rest. Matthews neemt het roze over, maar vandaag is blauw ook een hele mooie kleur.
Auteur: Gerard Bot